وافیان را چون ببینی کرده سود

تو چو شیطانی شوی آنجا حسود

هرکرا باشد مزاج و طبع سست

او نخواهد هیچ کس را تن درست

گر نخواهی رشک ابلیسی بیا

از در دعوی به درگاه وفا

چون وفاات نیست باری دم مزن

که سخن دعویست اغلب ما و من

این سخن در سینه دخل مغزهاست

در خموشی مغز جان را صد نماست

چون بیامد در زبان شد خرج مغز

خرج کم کن تا بماند مغز نغز

مرد کم گوینده را فکرست زفت

قشر گفتن چون فزون شد مغز رفت

پوست افزون بود لاغر بود مغز

پوست لاغر شد چو کامل گشت و نغز

بنگر این هر سه ز خامی رسته را

جوز را و لوز را و پسته را

هر که او عصیان کند شیطان شود

که حسود دولت نیکان شود

چونک در عهد خدا کردی وفا

از کرم عهدت نگه دارد خدا

از وفای حق تو بسته دیده ای

اذکروا اذکرکم نشنیده ای

گوش نه اوفوا به عهدی گوش دار

تا که اوفی عهدکم آید ز یار

عهد و قرض ما چه باشد ای حزین

هم چو دانهٔ خشک کشتن در زمین

نه زمین را زان فروغ و لمتری

نه خداوند زمین را توانگری

جز اشارت که ازین می بایدم

که تو دادی اصل این را از عدم

خوردم و دانه بیاوردم نشان

که ازین نعمت به سوی ما کشان

پس دعای خشک هل ای نیک بخت

که فشاند دانه می خواهد درخت

گر نداری دانه ایزد زان دعا

بخشدت نخلی که نعم ما سعی

هم چو مریم درد بودش دانه نی

سبز کرد آن نخل را صاحب فنی

زانک وافی بود آن خاتون راد

بی مرادش داد یزدان صد مراد

آن جماعت را که وافی بوده اند

بر همه اصنافشان افزوده اند

گشت دریاها مسخرشان و کوه

چار عنصر نیز بندهٔ آن گروه

این خود اکرامیست از بهر نشان

تا ببینند اهل انکار آن عیان

آن کرامتهای پنهانشان که آن

در نیاید در حواس و در بیان

کار آن دارد خود آن باشد ابد

دایما نه منقطع نه مسترد